Lepiej iść z mężem czy z osłem? Ile dziewic składano w daninie Maurom? Jak medyk z Kordowy odchudził króla Sancha? Dlaczego rycerze z Zakonu Santiago byli żonaci? Jak byki egzekwują zakaz parkowania? Co jest gorsze: pluskwy czy nyktofobia? Co ślubował Krzysztof Kolumb? Jakie części ciała powinien obmywać pielgrzym? Znacie odpowiedzi? Oni też nie znali, dopóki nie postawili pierwszego kroku na Camino de Santiago. Emilia i Szymon Sokolikowie postanowili na miesiąc przenieść swoje życie małżeńskie z Warszawy na górskie i polne ścieżki północnej Hiszpanii. Przeszli nimi osiemset kilometrów, podążając cały czas za żółtymi strzałkami w kierunku Atlantyku, do grobu jednego z trzech najbliższych uczniów Jezusa - świętego Jakuba Apostoła. Podróżując śladami średniowiecznych pielgrzymów, spotkali wędrowców z całego świata: wierzących i niewierzących, starszych i bardzo młodych, samotnych i idących w grupie. W drodze towarzyszyli im templariusze, królowie Kastylii, Maurowie, Mozarabowie, rycerze rekonkwisty, czarownice, rastafarianie, miłośnicy korridy, archanioł Rafał, a nawet gejsza. Wędrując w poszukiwaniu niezwykłych legend, wydeptywali rzymskie trakty, uciekali przed krowami i pluskwami, odkrywali groby świętych i papieskiego syna, odkręcali kran z darmowym winem, zdobywali Przełęcz Przebaczenia, podziwiali płeć przeciwną i widzieli Graala. W czasie wyprawy odkryli też coś ważnego dla siebie. Podobnie jak miliony pielgrzymów z całego świata, którzy już od ponad tysiąca lat wyruszają na największy pieszy szlak pielgrzymkowy w dziejach chrześcijaństwa - Camino de Santiago.

Co sprawia, że kraj jest uznawany za szczęśliwy? Jakie kryteria decydują o tym, że w danym miejscu ludziom dobrze się żyje? Czego zazdrościmy mieszkańcom innych państw? W poszukiwaniu odpowiedzi na te pytania autor, wieloletni korespondent National Public Radio w Stanach Zjednoczonych, odwiedza kraje zaliczane do 10 najszczęśliwszych miejsc świata: Holandię, Katar, Mołdawię, Tajlandię, Wielką Brytanię, Stany Zjednoczone, Indie, Bhutan, Szwajcarię i Islandię. W trakcie swojej światowej wyprawy w poszukiwaniu szczęścia Weiner czerpie z mądrości filozofów, pisarzy oraz innych podróżników - ich odkrycia i przenikliwość służą mu jako mapa drogowa na trasie. Reportaże z jego pobytu w poszczególnych krajach są napisane z niezwykłym poczuciem humoru, a ironia i łagodna zgryźliwość dominujące w opowieściach Weinera sprzyjają celnym obserwacjom i trafnym charakterystykom.

Czy podróż to dobry sposób, by wzmocnić relacje rodzinne? Matka i córka, Claire i Mia Fontaine, zainspirowane programem szalonej wycieczki dookoła globu, zwanej Ogólnoświatowymi Wielkimi Łowami, wyruszają w podróż po Azji, Egipcie i Bałkanach, by na koniec przez cztery miesiące smakować życie w południowej Francji. Przemierzają dwanaście krajów, odwiedzają dwadzieścia miast, przeżywają nadzwyczajne, często przezabawne przygody. Puszczają latawce z chińskimi dziećmi, odwiedzają wioski dziecięce SOS w Nepalu, niemalże tracą życie w Egipcie, szukają śladów przodków w Budapeszcie, podziwiają monumentalne figury mistyczek unoszących się w basenie w jednym z kościołów Awinionu i poznają francuski przepis na udane życie. Stykają się także z trudnym doświadczeniem nędzy w ubogich krajach, a mądrość tradycyjnych społeczności często konfrontują z nowoczesnym sposobem życia. "Kąpiel ze słoniem" to zapis niezwykłej podróży, dzięki której Claire i Mia poznają nie tylko inne kraje i kultury, lecz przede wszystkim siebie. Pogłębiają łączącą je miłość i nawiązują prawdziwą przyjaźń.

"Problem w tym, że kamera patrzy zawsze w jedną stronę. Na bohaterów wojny - uchodźców, osierocone dzieci, rannych cywili, pijanych żołnierzy. Reporter staje się bohaterem reportażu dopiero wtedy, gdy zginie. Po drugiej stronie kamery nie ma wielu heroicznych wyczynów i uniesień. Jest radość, bo było się pierwszym, brud, dużo pustych butelek, wściekłość, że nie możemy pomóc - musimy pędzić, jest wejście na żywo. Ale ci, których zostawiliśmy za plecami, wrócą. Żywi czy martwi - będą się śnić, czasem co noc. Kiedy reporter raz wyjedzie na wojnę, nigdy z niej nie wróci. Na początku nie lubiłem tej książki - sądziłem, że dziennikarze nie powinni pisać o sobie. Potem nie mogłem się od niej oderwać. Anka potrafiła napisać, jak tam jest naprawdę". (Paweł Reszka, dziennikarz "Wprost) "Debiut korespondencją wojenną i to od razu z frontu to osiągnięcie nie lada. Wojtacha zna kamerę, mikrofon i notes. I wie, co to uzależnienie. Widać, u kogo się uczyła". (Krzysztof Mroziewicz)

W Indiach nad głowami głodujących przelatują odrzutowce. Wokół ekskluzywnych apartamentów bezdomni gotują na żywym ogniu. Za baśniowymi weselami stoi biznes matrymonialny, a bóstwa są zakładnikami religijnych korporacji. Nawet najbogatsi walczą z brudem, ciasnotą, korupcją, a wśród rytualnych tabu poruszają się jak po polu minowym. Indie są najludniejszą demokracją świata, wielkim źródłem siły roboczej, centrum usług komputerowych i stolicą duchowej turystyki. Z kraju żebraków i trędowatych zmieniły się w symbol azjatyckiego boomu. Paulina Wilk, autorka reportaży publikowanych w "Rzeczpospolitej", prowadzi na zaplecze tego sukcesu. W tekstach napisanych po wielu podróżach do Indii, pokazuje ludzi zajętych przetrwaniem i zmagających się z rygorami tradycji. Zagląda Hindusom do garnków, łóżek i serc. Wyjaśnia, jak załatwia się sprawy najbardziej przyziemne i intymne. Gdzie myją się miliony ludzi, którzy nie mają łazienek? Jak pójść na randkę, gdy za miłość grozi śmierć? Czym nakarmić gości, by nie wywołać wojny religijnej? "Lalki w ogniu" to portret kraju, w którym politycy są posłuszni astrologom, geniusze chodzą bez butów, a dziewczynki znikają bez wieści. Kto tam zajrzy, zobaczy wszystko. Więcej, niż by chciał.

Czy głównym bohaterem książki może być wyspa? Zdecydowanie tak, zwłaszcza jeśli jest nią Majorka. W dodatku ukazana w sposób szczególny - nie jako cel podróży licznych turysrów z całego świata, miejsce pełne hoteli i kąpielisk, lecz kraina niewiekich spokojnych wsi ukrytych w malowniczych dolinach wśród winorośli i drzew cytrusowych. Peter Kerr opuszcza wraz z żoną i synami rodzinną Szkocję, aby zamieszkać na majorkańskiej farmie i poświęcić się uprawie pomarańczy. Jest zima, a do Bożego Narodzenia pozostał tydzień. Pogoda jednak nie sprzyja świątecznemu nastrojowi... "Pomarańcze w śniegu" nie są kolejnym przewodnikiem po Majorce, dlatego próżno szukać tu informacji o zabytkach, muzeach czy trasach turystycznych. Autor koncentruje się na ludziach, rdzennych mieszkańcach tych terenów - na ich zwyczajach, upodobaniach, na specyficznym, charakterystycznym tylko dla nich języku (mollorquin). Szczegółowo opisuje wszystko, czego doświadcza. Mimo, że jest przybyszem z zewnątrz (loco extranjero), stopniowo oswaja się z nową społecznością, która z każdym dniem dopuszcza go coraz bliżej.

Dom Joly- Brytyjczyk urodzony w Libanie - zafascynowany ideą tanatoturystyki, wciela ją w życie, odwiedzając kraje niekojarzone z wypoczynkiem i wakacjami, miejsca ekstremalne, szczególnie ponure, związane z epidemiami, zabójstwami czy seryjnymi mordercami, regiony uznane za zbyt trudne i wrogie do życia. Autor - zakręcony, nieprzewidywalny i zwariowany podróżnik - bez wahania rzuca się w wir mrocznych przygód, docierając - dosłownie - do jądra ciemności. Na szlaku mrocznego turysty zniajdują się: - Iran - kwitesencja muzułmańskiego świata; - USA - miejsca zabójstw Kennedy`ego, Kinga i Lennona oraz ruiny WTC; - Kambodża, której mieszkańcy naznaczeni są piętnem dyktatury; - Ukraina, a szczególnie Czarnobyl i Prypeć - miasta widma, opuszczone po największej w dziejach katastrofie atomowej; - Korea Północna, na granicy której trzeba zdeponować komórki i laptopy; - Liban, a w nim Bejrut, gdzie autor się urodził i dorastał - uczęszczał nawet do tej samej szkoły kwakrów co Osama bin Laden - i gdzie ludzie starają się żyć w cieniu zbrojnego konfliktu.

Podróżniczka i fotograf Kari Herbert urodziła się w 1970 roku. Kiedy miała dziesięć miesięcy, rodzice - Marie i sir Wally Herbert, polarnik, zabrali ją w podróż do Arktyki. Spędzili tam dwa lata, pośród Inughuitów, jednego z ostatnich na świecie plemion myśliwskich. W swojej książce autorka na nowo stara się odkryć świat, którego przed laty była częścią, gdzie rytm życia mieszkańców wyznacza nieokiełznana natura. Mimo że dzisiaj wygląda on nieco inaczej, Herbert z fascynacją odnajduje tu wiele znajomych elementów. "Córka polarnika" to przede wszystkim opowieść o ludziach. Dzięki Kari Herbert czytelnik poznaje zwyczaje, kulturę, wierzenia i historię nieznanej mu społeczności. Chwilami te różnice mogą być dość szokujące... Mówi się, że wierność seksualna nigdy nie była powszechną cnotą w Thule, nie należy jednak tego opacznie rozumieć. Seks, a tym samym prokreacja są oczywiście częścią życia społecznego, równie ważną jak potrzeba jedzenia czy oddychania. [...] Inughuici uważają [...] że seksualne zadowolenie odgrywa kluczową rolę dla szczęścia partnera i całej społeczności. Gdy zatem myśliwy spędzał dużo czasu z dala od domu, oczekiwało się, że jego pozostający we wsi przyjaciel będzie w tym okresie "zagrzewał" mu żonę. Mało jest "polarnych" książek takich jak "Córka polarnika" - wnikliwie pokazujących nie tylko piękno, lecz także twardą rzeczywistość i problemy, które wydają się bezkresne niczym Grenlandia - największa na świecie wyspa. Mimo że na Grenlandii byłem wielokrotnie i wiele lat spędziłem w polarnym świecie, ta książka pokazała mi życie Inughuitów w innym świetle, czasami z ciemniejszej strony, i niejedno powiedziała o miejscu, które wydaje się "pustką". (Marek Kamiński, polarnik, zdobywca obu biegunów)

Eric Weiner poszukiwał już szczęścia na całym świecie oraz flirtował z istotami wyższymi, próbując odnaleźć swojego Boga. Tym razem wyrusza w podróż śladami geniuszu: w Atenach rozmawia ze współczesnym Arystotelesem i poznaje starożytne smaki, zapachy i zwyczaje, w chińskim Hangzhou pije herbatę z chryzantemami, która smakuje jak... piękno, we Florencji przekonuje się, czym jest iluzja nieśmiertelności, w Dolinie Krzemowej szuka współczesnych Medyceuszy, w wiedeńskiej kawiarni słucha legend o Klimcie, Freudzie i Trockim, a w hali koncertowej próbuje doświadczyć olśnienia, słuchając utworów Schuberta. Przybywa tam, gdzie żyło wyjątkowo dużo ludzi genialnych, utalentowanych i kreatywnych, i zastanawia się, dlaczego skupiska geniuszu pojawiały się tylko w niektórych miejscach i w konkretnym czasie. Weinera dręczy pytanie "Co wisiało wtedy w powietrzu - i czy da się to zabutelkować?". Odpowiedzi szuka w przeszłości i w teraźniejszości, w starożytnych Atenach i w Dolinie Krzemowej, w Chinach za czasów panowania dynastii Song i w renesansowej Florencji, w Wiedniu za czasów Mozarta i Freuda, w Edynburgu z okresu oświecenia i w Kalkucie przełomu wieków. W czasie swoich wypraw nabywa też nawyków istotnych dla geniuszy: uczy się sztuki rozproszonej uwagi, demonstruje innym znaczenie ignorancji, układa życie rodzinne według pewnego planu (jednak podatnego na przejawy chaosu!), udaje głupiego, zadając mnóstwo oczywistych pytań, spaceruje, sprzecza się i śmieje.

Lepiej iść z mężem czy z osłem? Ile dziewic składano w daninie Maurom? Jak medyk z Kordowy odchudził króla Sancha? Dlaczego rycerze z Zakonu Santiago byli żonaci? Jak byki egzekwują zakaz parkowania? Co jest gorsze: pluskwy czy nyktofobia? Co ślubował Krzysztof Kolumb? Jakie części ciała powinien obmywać pielgrzym? Znacie odpowiedzi? Oni też nie znali, dopóki nie postawili pierwszego kroku na Camino de Santiago. Emilia i Szymon Sokolikowie postanowili na miesiąc przenieść swoje życie małżeńskie z Warszawy na górskie i polne ścieżki północnej Hiszpanii. Przeszli nimi osiemset kilometrów, podążając cały czas za żółtymi strzałkami w kierunku Atlantyku, do grobu jednego z trzech najbliższych uczniów Jezusa - świętego Jakuba Apostoła. Podróżując śladami średniowiecznych pielgrzymów, spotkali wędrowców z całego świata: wierzących i niewierzących, starszych i bardzo młodych, samotnych i idących w grupie. W drodze towarzyszyli im templariusze, królowie Kastylii, Maurowie, Mozarabowie, rycerze rekonkwisty, czarownice, rastafarianie, miłośnicy korridy, archanioł Rafał, a nawet gejsza. Wędrując w poszukiwaniu niezwykłych legend, wydeptywali rzymskie trakty, uciekali przed krowami i pluskwami, odkrywali groby świętych i papieskiego syna, odkręcali kran z darmowym winem, zdobywali Przełęcz Przebaczenia, podziwiali płeć przeciwną i widzieli Graala. W czasie wyprawy odkryli też coś ważnego dla siebie. Podobnie jak miliony pielgrzymów z całego świata, którzy już od ponad tysiąca lat wyruszają na największy pieszy szlak pielgrzymkowy w dziejach chrześcijaństwa - Camino de Santiago.

Co sprawia, że kraj jest uznawany za szczęśliwy? Jakie kryteria decydują o tym, że w danym miejscu ludziom dobrze się żyje? Czego zazdrościmy mieszkańcom innych państw? W poszukiwaniu odpowiedzi na te pytania autor, wieloletni korespondent National Public Radio w Stanach Zjednoczonych, odwiedza kraje zaliczane do 10 najszczęśliwszych miejsc świata: Holandię, Katar, Mołdawię, Tajlandię, Wielką Brytanię, Stany Zjednoczone, Indie, Bhutan, Szwajcarię i Islandię. W trakcie swojej światowej wyprawy w poszukiwaniu szczęścia Weiner czerpie z mądrości filozofów, pisarzy oraz innych podróżników - ich odkrycia i przenikliwość służą mu jako mapa drogowa na trasie. Reportaże z jego pobytu w poszczególnych krajach są napisane z niezwykłym poczuciem humoru, a ironia i łagodna zgryźliwość dominujące w opowieściach Weinera sprzyjają celnym obserwacjom i trafnym charakterystykom.

Czy podróż to dobry sposób, by wzmocnić relacje rodzinne? Matka i córka, Claire i Mia Fontaine, zainspirowane programem szalonej wycieczki dookoła globu, zwanej Ogólnoświatowymi Wielkimi Łowami, wyruszają w podróż po Azji, Egipcie i Bałkanach, by na koniec przez cztery miesiące smakować życie w południowej Francji. Przemierzają dwanaście krajów, odwiedzają dwadzieścia miast, przeżywają nadzwyczajne, często przezabawne przygody. Puszczają latawce z chińskimi dziećmi, odwiedzają wioski dziecięce SOS w Nepalu, niemalże tracą życie w Egipcie, szukają śladów przodków w Budapeszcie, podziwiają monumentalne figury mistyczek unoszących się w basenie w jednym z kościołów Awinionu i poznają francuski przepis na udane życie. Stykają się także z trudnym doświadczeniem nędzy w ubogich krajach, a mądrość tradycyjnych społeczności często konfrontują z nowoczesnym sposobem życia. "Kąpiel ze słoniem" to zapis niezwykłej podróży, dzięki której Claire i Mia poznają nie tylko inne kraje i kultury, lecz przede wszystkim siebie. Pogłębiają łączącą je miłość i nawiązują prawdziwą przyjaźń.

"Problem w tym, że kamera patrzy zawsze w jedną stronę. Na bohaterów wojny - uchodźców, osierocone dzieci, rannych cywili, pijanych żołnierzy. Reporter staje się bohaterem reportażu dopiero wtedy, gdy zginie. Po drugiej stronie kamery nie ma wielu heroicznych wyczynów i uniesień. Jest radość, bo było się pierwszym, brud, dużo pustych butelek, wściekłość, że nie możemy pomóc - musimy pędzić, jest wejście na żywo. Ale ci, których zostawiliśmy za plecami, wrócą. Żywi czy martwi - będą się śnić, czasem co noc. Kiedy reporter raz wyjedzie na wojnę, nigdy z niej nie wróci. Na początku nie lubiłem tej książki - sądziłem, że dziennikarze nie powinni pisać o sobie. Potem nie mogłem się od niej oderwać. Anka potrafiła napisać, jak tam jest naprawdę". (Paweł Reszka, dziennikarz "Wprost) "Debiut korespondencją wojenną i to od razu z frontu to osiągnięcie nie lada. Wojtacha zna kamerę, mikrofon i notes. I wie, co to uzależnienie. Widać, u kogo się uczyła". (Krzysztof Mroziewicz)

W Indiach nad głowami głodujących przelatują odrzutowce. Wokół ekskluzywnych apartamentów bezdomni gotują na żywym ogniu. Za baśniowymi weselami stoi biznes matrymonialny, a bóstwa są zakładnikami religijnych korporacji. Nawet najbogatsi walczą z brudem, ciasnotą, korupcją, a wśród rytualnych tabu poruszają się jak po polu minowym. Indie są najludniejszą demokracją świata, wielkim źródłem siły roboczej, centrum usług komputerowych i stolicą duchowej turystyki. Z kraju żebraków i trędowatych zmieniły się w symbol azjatyckiego boomu. Paulina Wilk, autorka reportaży publikowanych w "Rzeczpospolitej", prowadzi na zaplecze tego sukcesu. W tekstach napisanych po wielu podróżach do Indii, pokazuje ludzi zajętych przetrwaniem i zmagających się z rygorami tradycji. Zagląda Hindusom do garnków, łóżek i serc. Wyjaśnia, jak załatwia się sprawy najbardziej przyziemne i intymne. Gdzie myją się miliony ludzi, którzy nie mają łazienek? Jak pójść na randkę, gdy za miłość grozi śmierć? Czym nakarmić gości, by nie wywołać wojny religijnej? "Lalki w ogniu" to portret kraju, w którym politycy są posłuszni astrologom, geniusze chodzą bez butów, a dziewczynki znikają bez wieści. Kto tam zajrzy, zobaczy wszystko. Więcej, niż by chciał.

Czy głównym bohaterem książki może być wyspa? Zdecydowanie tak, zwłaszcza jeśli jest nią Majorka. W dodatku ukazana w sposób szczególny - nie jako cel podróży licznych turysrów z całego świata, miejsce pełne hoteli i kąpielisk, lecz kraina niewiekich spokojnych wsi ukrytych w malowniczych dolinach wśród winorośli i drzew cytrusowych. Peter Kerr opuszcza wraz z żoną i synami rodzinną Szkocję, aby zamieszkać na majorkańskiej farmie i poświęcić się uprawie pomarańczy. Jest zima, a do Bożego Narodzenia pozostał tydzień. Pogoda jednak nie sprzyja świątecznemu nastrojowi... "Pomarańcze w śniegu" nie są kolejnym przewodnikiem po Majorce, dlatego próżno szukać tu informacji o zabytkach, muzeach czy trasach turystycznych. Autor koncentruje się na ludziach, rdzennych mieszkańcach tych terenów - na ich zwyczajach, upodobaniach, na specyficznym, charakterystycznym tylko dla nich języku (mollorquin). Szczegółowo opisuje wszystko, czego doświadcza. Mimo, że jest przybyszem z zewnątrz (loco extranjero), stopniowo oswaja się z nową społecznością, która z każdym dniem dopuszcza go coraz bliżej.

Dom Joly- Brytyjczyk urodzony w Libanie - zafascynowany ideą tanatoturystyki, wciela ją w życie, odwiedzając kraje niekojarzone z wypoczynkiem i wakacjami, miejsca ekstremalne, szczególnie ponure, związane z epidemiami, zabójstwami czy seryjnymi mordercami, regiony uznane za zbyt trudne i wrogie do życia. Autor - zakręcony, nieprzewidywalny i zwariowany podróżnik - bez wahania rzuca się w wir mrocznych przygód, docierając - dosłownie - do jądra ciemności. Na szlaku mrocznego turysty zniajdują się: - Iran - kwitesencja muzułmańskiego świata; - USA - miejsca zabójstw Kennedy`ego, Kinga i Lennona oraz ruiny WTC; - Kambodża, której mieszkańcy naznaczeni są piętnem dyktatury; - Ukraina, a szczególnie Czarnobyl i Prypeć - miasta widma, opuszczone po największej w dziejach katastrofie atomowej; - Korea Północna, na granicy której trzeba zdeponować komórki i laptopy; - Liban, a w nim Bejrut, gdzie autor się urodził i dorastał - uczęszczał nawet do tej samej szkoły kwakrów co Osama bin Laden - i gdzie ludzie starają się żyć w cieniu zbrojnego konfliktu.

Podróżniczka i fotograf Kari Herbert urodziła się w 1970 roku. Kiedy miała dziesięć miesięcy, rodzice - Marie i sir Wally Herbert, polarnik, zabrali ją w podróż do Arktyki. Spędzili tam dwa lata, pośród Inughuitów, jednego z ostatnich na świecie plemion myśliwskich. W swojej książce autorka na nowo stara się odkryć świat, którego przed laty była częścią, gdzie rytm życia mieszkańców wyznacza nieokiełznana natura. Mimo że dzisiaj wygląda on nieco inaczej, Herbert z fascynacją odnajduje tu wiele znajomych elementów. "Córka polarnika" to przede wszystkim opowieść o ludziach. Dzięki Kari Herbert czytelnik poznaje zwyczaje, kulturę, wierzenia i historię nieznanej mu społeczności. Chwilami te różnice mogą być dość szokujące... Mówi się, że wierność seksualna nigdy nie była powszechną cnotą w Thule, nie należy jednak tego opacznie rozumieć. Seks, a tym samym prokreacja są oczywiście częścią życia społecznego, równie ważną jak potrzeba jedzenia czy oddychania. [...] Inughuici uważają [...] że seksualne zadowolenie odgrywa kluczową rolę dla szczęścia partnera i całej społeczności. Gdy zatem myśliwy spędzał dużo czasu z dala od domu, oczekiwało się, że jego pozostający we wsi przyjaciel będzie w tym okresie "zagrzewał" mu żonę. Mało jest "polarnych" książek takich jak "Córka polarnika" - wnikliwie pokazujących nie tylko piękno, lecz także twardą rzeczywistość i problemy, które wydają się bezkresne niczym Grenlandia - największa na świecie wyspa. Mimo że na Grenlandii byłem wielokrotnie i wiele lat spędziłem w polarnym świecie, ta książka pokazała mi życie Inughuitów w innym świetle, czasami z ciemniejszej strony, i niejedno powiedziała o miejscu, które wydaje się "pustką". (Marek Kamiński, polarnik, zdobywca obu biegunów)

Eric Weiner poszukiwał już szczęścia na całym świecie oraz flirtował z istotami wyższymi, próbując odnaleźć swojego Boga. Tym razem wyrusza w podróż śladami geniuszu: w Atenach rozmawia ze współczesnym Arystotelesem i poznaje starożytne smaki, zapachy i zwyczaje, w chińskim Hangzhou pije herbatę z chryzantemami, która smakuje jak... piękno, we Florencji przekonuje się, czym jest iluzja nieśmiertelności, w Dolinie Krzemowej szuka współczesnych Medyceuszy, w wiedeńskiej kawiarni słucha legend o Klimcie, Freudzie i Trockim, a w hali koncertowej próbuje doświadczyć olśnienia, słuchając utworów Schuberta. Przybywa tam, gdzie żyło wyjątkowo dużo ludzi genialnych, utalentowanych i kreatywnych, i zastanawia się, dlaczego skupiska geniuszu pojawiały się tylko w niektórych miejscach i w konkretnym czasie. Weinera dręczy pytanie "Co wisiało wtedy w powietrzu - i czy da się to zabutelkować?". Odpowiedzi szuka w przeszłości i w teraźniejszości, w starożytnych Atenach i w Dolinie Krzemowej, w Chinach za czasów panowania dynastii Song i w renesansowej Florencji, w Wiedniu za czasów Mozarta i Freuda, w Edynburgu z okresu oświecenia i w Kalkucie przełomu wieków. W czasie swoich wypraw nabywa też nawyków istotnych dla geniuszy: uczy się sztuki rozproszonej uwagi, demonstruje innym znaczenie ignorancji, układa życie rodzinne według pewnego planu (jednak podatnego na przejawy chaosu!), udaje głupiego, zadając mnóstwo oczywistych pytań, spaceruje, sprzecza się i śmieje.